Omgaan met incontinentie

 

Omgaan met incontinentie is afhankelijk van een aantal verschillende dingen. Voor mij was het eerst en vooral de leeftijd, ik was amper 20 jaar toen het begon. Eerst was het wat druppelen en ook niet dagelijks in het begin. Je staat er aanvankelijk niet echt bij stil, maar het is wel vervelend. Afhankelijk van welke broek je aanhad, kon je zelfs druppels al heel duidelijk zien. Dus dat is het eerste dat je aanpast: van een kleurijke kleerkast ga je naar unosono zwarte jeans, al de rest van de stoffen waren taboe. Dat was de stof waar er nauwelijks druppels op te zien waren. Zo kon je het tenminste nog wat verstoppen voor de wereld en hoefde je ook niet onder ogen te komen voor diegenen die het dichtste bij jou staan.
Maar zoals alles als je er niets aan doet, gaat het van kwaad naar erger en kom je op een punt dat het niet meer te verstoppen valt en al zeker als je af en toe 's morgens nat wakker wordt. En dan komt de lijdensweg om alles op te biechten: hoe lang je er al last van hebt en hoe erg het geworden is. Dat viel nog het zwaarst, niet de incontinentie waar je al zo lang last van had, maar de reden waarom je niets zegt. Dat ondermijnt het vertrouwen en is inderdaad dodelijk in een huwelijk. Enerzijds begrijpen ze het wel waarom je zwijgt, maar anderzijds zijn ze teleurgesteld dat je het niet gewoon vertelt. En gelijk hebben ze, maar het zegt veel over de strijd die in jezelf omgaat. Je wilt feitelijk niets liever dat het gewoon te vertellen, maar de barrière is zo groot dat je ze niet kunt nemen.
Niet alleen thuis moest het uitgelegd worden, maar ook aan onze huisdokter - een goeie vriend - die ook niet happy was dat ik hem niet in vertrouwen genomen had. Het was zo een groot taboe en zo een aanslag op mijn Ego dat ik dit eenvoudig weg niet aankon. Zelfs als ik er nu na al die jaren aan terugdenk weet ik nog altijd hoe verslagen ik me toen voelde, terwijl ik feitelijk moest opgelucht zijn.
Het resulteerde in eindeloze onderzoeken, kinesitherapie en lapmiddelen allerhande zoals ondermeer een botoxbehandeling. Maar het zette allemaal weinig tot geen zoden aan de dijk. Het laatste redmiddel volgens de professor was een soort van pacemaker dat de contracties van de blaas ging regelen. Dit werd eerst gesimuleerd via een zenuw en hier werd voor het eerst geconstateerd dat er geen prikkels waren waar de blaas naar luisterde. Om een lang verhaal kort te maken, het was dus aangeboren en niets aan te doen. De blaas blijft de baas. En het spijt me, maar je zult er mee moeten mee leren leven.
Het grootste probleem van incontinentie is de onzekerheid. De onzekerheid om te leven met de altijd aanwezige mogelijkheid om een ​​episode van incontinentie te hebben. Of een episode van incontinentie nu één keer per dag of één keer per week plaatsvindt, de onzekerheid over wanneer de volgende episode zal plaatsvinden, en de waakzaamheid die met die onzekerheid gepaard gaat, leeft elke minuut. Het beheerst je leven letterlijk en figuurlijk. Je durft in het begin niet meer buiten, terwijl je moet gaan werken. Voor mensen die geen last van incontinentie hebben, is het vaak moeilijk te begrijpen welke impact dit heeft. De last is vermoeiend. De meeste mensen die incontinentie ervaren, hebben het gevoel dat een groot deel van hun leven draait om de nabijheid van een badkamer of van zo snel mogelijk naar huis te kunnen om je te kunnen verschonen. Er is niets plezant aan nat rondlopen.
Incontinentie in het openbaar is de grootste angst. Die angst komt voort uit de gevoelens van schaamte, verlegenheid, vernedering en woede. Het is moeilijk om deze emoties te beheersen en erin te slagen om naar de badkamer te gaan, te verschonen, om te kleden en terug te keren naar een activiteit alsof er niets is gebeurd - terwijl je tegelijkertijd weet dat het elk moment weer kan gebeuren.
Het heeft bij mij jaren geduurd vooraleer ik het beginnen te accepteren ben, dat ik er mee moet leven. Om deze aandoening te accepteren, moet je een klik maken, gezien enkele beperkingen kan je feitelijk perfect verder gaan met je leven. Er zijn ook zaken waar je afscheid moet van nemen. Voor de hele samenleving zien we er gezond en normaal uit totdat onze "handicap" de kop opsteekt en ons geheim wordt onthuld. We werken heel hard om de wereld niet te laten zien waar we elke dag mee leven. De hoeveelheid energie die wordt besteed aan het jongleren om een ​​dag door te komen, kan enorm zijn, zodat het publiek niet wordt blootgesteld aan onze "handicap". Zeker in het begin is dit een berg die je moet beklimmen. Na verloop van tijd, heb je zoveel zaken verkeerd aangepakt dat je weet wat je juist moet doen en dat geeft wel rust.
Wat ik toejuich is dat ik merk dat de laatste tijd het taboe op incontinentie afneemt. De drempel om erover te praten is véél lager geworden dan 30 jaar geleden. Toch is het nog altijd niet gemakkelijk wanneer je er zelf wilt over praten, je merkt dat de tegenpartij er alles aan doet om het af te wimpelen. Ik heb geleerd dat de enige manier om mentaal sterk te staan is te praten over je zwaktes, ze erkennen en ze te omarmen.
In sommige opzichten is mijn leven heel uniek geworden. Laat ik beginnen met u te verzekeren dat ik mezelf beschouw als een gelukkig persoon en in veel opzichten, heb ik een normaal leven, een leven dat ik mezelf nooit had voorgesteld. Er waren echter dagen dat ik het gevoel had dat ik mijn huis nooit zou verlaten, ik voelde dat mijn leven voorbij was. Ik kon me niet voorstellen hoe ik verder kon in het leven als iemand met incontinentie. Het heeft tijd nodig om het mentaal aan te kunnen. Incontinentie is een 24 uur per dag, zeven dagen per week uitdaging. Men ontkomt er nooit aan.
Wat ik ondervonden heb is dat relaties – met vrienden, familie en dokters – zijn een van de belangrijkste dingen om bij te dragen aan hoe goed een persoon met incontinentie in staat is om de obstakels die door de aandoening worden opgelegd te overwinnen en door te gaan met het normale dagelijkse leven. Relaties die begrip bieden, stellen mensen in staat zich sterker te voelen. Ze zijn beter in staat om te gaan met de dagelijkse uitdagingen van het leven met incontinentie. Mensen hebben meer kans om in hun kracht te staan ​​als ze zichzelf kunnen uiten en steun kunnen krijgen. En laat dit nu net het struikelblok zijn in het begin : je wilt niets liever dan alles te verstoppen. Er is zoveel moed voor nodig om te zeggen dat ze incontinentie ervaren. Te worden geconfronteerd met desinteresse of een gebrek aan begrip verhoogt alleen maar gevoelens van hopeloosheid of isolement. Het is belangrijk om te luisteren. Veel mensen met incontinentie hebben gewoon een uitlaatklep nodig om hun frustratie te uiten. Ze moeten in staat zijn om de niveaus van verdriet te verwerken die gepaard gaan met het verlies dat ze voelen.
Het betekent ook dat je beschermende onderkleding moet dragen. Het helpt ook om altijd extra kleding bij de hand te hebben. Het dragen van beschermend ondergoed is moeilijk te accepteren. Je zal het dragen ervan zo lang mogelijk vermijden. Er is een gevoel van ontkenning dat bestaat bij incontinentie. Het dragen van beschermend ondergoed betekent de incontinentie erkennen en niet langer ontkennen. Anderzijds je bent het feitelijk na een paar weken zo gewoon, dat je het draagt als gewoon ondergoed. Maar de eerste dagen zijn de hel, je denkt dat je er open en bloot mee loopt en dat iedereen naar je staart en alles merkt. Eenmaal je beseft dat dit niet het geval is, valt er een grote last van je af en begin je aan de klim naar boven totdat je een relatief normaal leven kunt leven. Maar het verdwijnt nooit en de schrik blijft altijd latent aanwezig.