Deel 03: Osiris en Isis, Deel I (uitgezonden op 16 februari 1993)
Je luistert naar het Uur van de Tijd. Ik ben uw gastheer, William Cooper.
"De fabel van Isis en Osiris, zoals die tot ons is neergedaald in het verslag van Plutarchus, is door geen enkel modern onderzoek sterk versterkt. De Egyptische fragmenten die in de afgelopen jaren zijn vertaald, bieden geen volledig verslag van de geboorte, het leven, de dood en de opstanding van Osiris, noch is er een nieuwe sleutel gevonden om dit grote drama te ontsluiten dat heel goed "Het passiespel van Egypte" kan worden genoemd. Het is niet onze bedoeling om Plutarchus' verslag alleen te bestendigen vanwege zijn uiterlijke verschijning, maar eerder, vanuit hetzelfde motief dat Synesius, platonische filosoof en christelijke bisschop, inspireerde om zijn verslag van dezelfde fabelachtige geschiedenis samen te stellen. Synesius introduceert in zijn verhandeling Over de Voorzienigheid [William Cooper: en dat woord hoor je veel in de Geheime Genootschappen, en vooral in de vrijmetselarij] dus de Osirische mythe:
"Deze fabel is Egyptisch. De Egyptenaren transcenderen in wijsheid. Misschien was dit daarom ook een fabel, die obscuur iets meer betekent dan een fabel, want het is Egyptisch. Als het echter geen fabel is, maar een heilig discours, dan verdient het in nog grotere mate om verteld te worden en toegewijd te zijn aan het schrijven.'
"Bij het presenteren van een samenvatting van Plutarchus' verslag [laat ik weg] niets dat in ieder geval als relevant kan worden beschouwd. [Ik neem] echter de vrijheid om de fabel enigszins uit te breiden door daarin enkele kleine fragmenten op te nemen die zijn afgeleid van andere Griekse schrijvers en af en toe een paar woorden die betrekking hebben op het verslag uit fragmenten uit de Egyptische religieuze literatuur. Het verhaal is dan in wezen als volgt:
De godin Nut, die Plutarchus identificeert met Rhea, was de dochter van Shu en Tefnut. Ze is de vrouw van Seb [ook bekend als Saturnus] en de moeder van Ra [of Helios, ook bekend als de zon]. [Nu] als we Plutarchus moeten vertrouwen, wordt ze daarna de vrouw van Ra, of de zon. Nut is ontrouw aan Ra die, ontdekkend dat ze met kind van Seb is, een vloek over haar uitspreekt dat ze in geen enkele maand of jaar van haar nageslacht verlost mag worden. Thoth [dat is] (Hermes of Mercurius), die ook verliefd is op Nut, komt haar te hulp met een list. Hij speelt aan tafels met de maangodin (Selene) en wint van haar het zeventigste deel van elk van haar verlichtingen, en door deze delen samen te voegen, vormt hij er vijf dagen van die hij aan de kalender toevoegt; voor die tijd bestond het Egyptische jaar uit driehonderdzestig dagen [William Cooper: het exacte aantal graden in een cirkel]. [Nu] deze vijf dagen, die geen deel uitmaakten van een maand of jaar, was Ra te slim af[, zie je, omdat] op deze dagen Nut haar vijf kinderen op verschillende tijden en verschillende plaatsen voortbracht. Op de eerste van deze dagen bracht ze Osiris voort en de plaats van zijn geboorte, volgens Diodorus was de berg Nissa, in Arabië de Gelukkige. (Mount Nysa is nu Mount Sinai [mensen].) Op het moment van de geboorte van Osiris klonk er een stem door de wereld die zei: 'De Heer van de hele aarde is geboren.' Op de tweede dag beviel Nut van Aroueris, de oudere Horus; op de derde dag, Typhon of Set; op de vierde dag, Isis; en op de vijfde en laatste dag, Nephthys. De Egyptenaren beschouwen daarom de vijf dagen die zij de Epact of super-toegevoegd noemden, als de verjaardagen van de goden, in het bijzonder het vereren van de vierde van hen, waarop de welwillende godin Isis ontstond.
Plutarchus kondigt verder aan dat de vijf kinderen van Nut niet allemaal van dezelfde vader waren, wat zijn eerdere verklaring tegenspreekt. [Want] hij zegt dat Osiris en de oudere Horus de kinderen van Ra waren, dat Isis de dochter van Thoth was, en dat alleen Typhon en Nephthys eigenlijk de nakomelingen van Seb waren. Er is nog een andere en nog meer recondite legende over de oudere Horus die hem het vaderschap van Ra ontzegt en verklaart dat hij de nakomelingen van Osiris en Isis was terwijl ze nog in de baarmoeder van Nut waren. [Nu] deze verslagen zullen we later bespreken.
"Osiris werd aan Pamyles gegeven om te worden opgevoed, en nadat hij meerderjarig was geworden, werd hij de koning van Egypte. In deze hoge hoedanigheid legde Osiris zich toe op de beschaven van zijn natie, waarbij hij de Egyptenaren veranderde van hun voorheen behoeftige en barbaarse levensloop in een gelukkig en gemeenschappelijk bestaan. Hij onderwees hen landbouw, stelde voor hen een geheel van wetten samen voor de regulering van gedrag, onderwees hen in het vereren in aanbidding van de goden, waardoor Egypte in alle essentiële zaken van de waarheid werd gevestigd [William Cooper: volgens de legende. Nu] nadat hij zijn eigen natie tot welvaart en verlichting had gebracht, reisde Osiris over de rest van de wereld en bekeerde hij volkeren tot zijn discipline, niet met geweld maar door overreding van de rede. Osiris werd op deze reis vergezeld door een processie van nimfen en andere bovennatuurlijke wezens die de lucht vulden met muziek en zang.
Ondertussen had Typhon, broer of halfbroer van Osiris, de ambitie om zich de troon toe te eigenen, maar de waakzame Isis, zustervrouw van Osiris, was te waakzaam. Typhon echter, nadat hij tweeënzeventig andere personen had overgehaald om zich bij hem aan te sluiten in zijn samenzwering, met de hulp van een zekere koningin in Ethiopië genaamd Aso, perfectioneerde een complot tegen Osiris. Hij vormde een kist precies op de [maat] van het lichaam van Osiris, welke kist hij liet brengen in de feestzaal waar de prinsen van Egypte de terugkeer van hun koning vierden. Typhon, die een grap simuleerde, beloofde deze uitbundig versierde doos aan degene wiens lichaam, na beproeving, het meest geschikt was. [Nu] ging elk van de prinsen op zijn beurt in de kist liggen, maar elk was te kort of te lang, totdat Osiris er zelf in ging liggen. Onmiddellijk haastten de tweeënzeventig samenzweerders zich naar de doos, klemden de hoes erop, maakten hem vast met spijkers en goten gesmolten lood over alle scheuren en spleten. Hierna droegen ze de kist naar de oever van de Nijl en wierpen hem in de rivier waar hij samenkomt met de zee. [Nu] deze slechte daad werd uitgevoerd op de zeventiende dag van de Egyptische maand Athyr toen de zon in Schorpioen stond. Volgens sommigen was het in het achtentwintigste jaar van de regering van Osiris, en voor anderen in het achtentwintig jaar van zijn leven.
[William Cooper]: Probeer nu deze getallen te onthouden als je kunt. Noteer ze, maar deze cijfers zullen steeds weer opduiken. Schorpioen duikt op, zeventien duiken op, achtentwintig duiken op en vele andere aantallen. En ze hebben allemaal betekenis in de mysteriereligie van Babylon, de geheime genootschappen en voor de bewakers van de geheimen der eeuwen.
"Zodra Isis bericht kreeg van deze misdaad, knipte ze een van de lokken van haar haar af en trok de rouwkleding van het weduwschap aan, om welke reden de plek, waar ze dit deed, later Coptos [William Cooper: dat is Coptos] of de stad van rouw werd genoemd. Nadat ze het onkruid van de weduwe had aangetrokken, ging Isis op zoek naar het lichaam van haar man en dwaalde door alles [William Cooper: Europa... (lacht)... Europa... zwierf door heel Egypte en vroeg aan allen met wie ze in contact kwam."
[William Cooper]: Zie je, ik ben misschien terug hier in de Verenigde Staten, maar veel van mijn gedachten, mensen, zijn nog steeds in Europa.
"Ten slotte vertelden enkele kinderen, die gespeeld waren, [Isis] dat ze de handlangers van Typhon de kist naar de Nijl hebben zien dragen; om die reden beschouwen Egyptenaren de woorden van kinderen als oraculair en besteden ze er veel aandacht aan. Terwijl Isis op zoek was naar het lichaam van haar man, hoorde ze dat Nephthys, haar zus, zich bij toverslag in de aanwezigheid van Osiris had geïnsinueerd voor zijn dood en in de gedaante van Isis een zoon van hem had verwekt. [Nu] Isis zocht het kind op dat Nephthys had verlaten uit angst voor Typhons woede, en adopteerde het en hechtte het aan haar persoon als een constante bewaker en bediende. Dit was Anubis, de god-met het hondenhoofd die voorkomt in het Dodenboek [William Cooper: en in veel van de Egyptische hiërogliefen].
"[Na enige tijd] hoorde Isis dat de kist door de zee naar de kust van Byblos was gedragen [William Cooper: Nu is Byblos ook de naam voor boek of Bijbel], waar het zich had genesteld in de takken van een struik van tamarisk die op wonderbaarlijke wijze rond de heilige recipiënt was gegroeid en verborgen in zijn stam."
[William Cooper]: Denk nu aan deze tamarisk en onthoud dat het een boom is.
"De koning van Byblos, verbaasd over het wonder, liet de boom omhakken en uit de stam, die de doos bevatte, maakte hij een pilaar om het dak van zijn paleis te ondersteunen. [Nu] bij toverslag ontdekte Isis dit en, onmiddellijk reizend naar Byblos, hechtte ze zich aan de suite van de koningin als verpleegster voor haar kinderen. 's Nachts, toen het hele paleis sliep, veranderde Isis zichzelf in een zwaluw en fladderde rond de zuil, haar lot beklagend in vreemde, droevige noten. Te zijner tijd openbaarde Isis haar goddelijke natuur en vroeg om de pilaar om te hakken; ze nam de kist mee en vertrok ermee naar een woestijnplaats waar ze bepaalde magische riten uitvoerde waardoor het lichaam van Osiris tijdelijk werd geanimeerd en door deze animatie ontving ze van Osiris een zoon die de jongere Horus werd genoemd, het kind dat uit de doden werd verwekt.
"[Nu] is er op dit moment enige verwarring in het verslag. Plutarchus zegt dat Isis het lichaam van Osiris tijdelijk verliet om haar zojuist genoemde zoon Horus te bezoeken, maar de context van de fabel zou eerder oproepen tot haar vertrek naar een afgelegen plek waar het kind geboren kon worden zonder medeweten van Typhon die hem zeker zou hebben vernietigd. Isis verborg de kist op een afgelegen en niet-frequente plaats, maar Typhon, die op een nacht jaagde bij het licht van de maan, kwam hem toevallig tegen. Omdat hij de inhoud ervan kende en besefte dat Isis bedreven was in magie, besloot hij haar doelen te dwarsbomen en het lichaam in veertien delen te scheuren, verspreidde hij ze over Egypte.
[William Cooper]: Onthoud nu "veertien delen", mensen, vergeet dat niet.
"Uit de inscripties op de Metternich Stele blijkt dat Set Isis en haar zoon Horus gevangen moet hebben gezet. De godin wordt gemaakt om te zeggen: 'Ik ben Isis, en ik ben voortgekomen uit het huis waarin mijn broer Set mij heeft geplaatst.' Thoth, de 'Prins van de Wet', kwam weer naar haar toe hulp, en hielp Isis om uit het huis te ontsnappen..."
[William Cooper]: Was het echt een gevangenis, of was het echt het House of Set?
"... Thoth profeteerde in deze tijd ook dat Horus de troon van zijn vader zou bestijgen en het dubbele rijk van Egypte zou regeren. Op advies van Thoth verbergt Isis het kind in een papyrusmoeras en redt hem zo van de toorn van Set.
"Isis, die terugkeerde, haar zoon in Butos had achtergelaten en een magische boot van papyrus had gemaakt, doorkruiste het hele rijk. Toen ze de verstrooide delen van haar man ontmoette, begroef ze ze allemaal afzonderlijk, maar omhulde het in een magische mummie bestaande uit was, wierook en graanzaad. Ze vond uiteindelijk alle delen van Osiris terug, behalve de fallus [William Cooper: of de penis] die in de rivier was gegooid en verslonden door drie vissen. Dit orgel Isis gereproduceerd in goud..."
[William Cooper]: Onthoud dit ook, denk aan de drie vissen, want ze vertegenwoordigen onwetendheid, bijgeloof en angst. Ze vertegenwoordigen ook de kerk, de staat en de menigte, en herinneren zich dat Isis dit lid, dit orgel heeft gereproduceerd...
"... in goud en na alle ceremonies te hebben uitgevoerd die nodig waren om het leven van Osiris in de onderwereld te verzekeren, keerde ze terug naar haar zoon Horus en door de theurgische kunsten, van wie ze maîtresse was, redde ze hem van de dood van de steken van schorpioenen.
"Horus, die was uitgegroeid tot de nalatenschap van de mens en van zijn moeder de traditie van de moord op zijn vader had ontvangen, verlangde ernaar de slechte daad te wreken. Osiris verscheen aan zijn zoon in een visioen en onderwees hem in de middelen waarmee hij de gastheren van Typhon kon overwinnen. [Nu] worden we ertoe gebracht om af te leiden dat Horus een leger om zich heen verzamelde dat, de gastheren van Typhon ontmoetend, vele dagen met hen vocht en de overwinning behaalde. Typhon [volgens de legende] werd gevangen genomen en overgedragen aan de voogdij van Isis. [Nu, Isis, zijnde zijn zuster, kon [zichzelf] niet [brengen] om hem ter dood te brengen, maar hem in vrijheid stellen, wat Horus zo verontwaardigde dat hij zijn moeder de handen oplegde en de insignes van het koningschap van haar hoofd verwijderde; daarop gaf Thoth haar een nieuwe helm in de vorm van een ossenkop. Typhon beschuldigde Horus vervolgens van onwettigheid, maar Thoth bewijst zijn koninklijke afkomst. Typhon gaat opnieuw ten strijde tegen Horus, in feite worden er twee veldslagen genoemd waarin Typhon het ergste is, en Horus herwint het koninkrijk van zijn vader en wordt, tot op zekere hoogte, beschouwd als de werkelijke reïncarnatie van Osiris.
[William Cooper]: Hier heb je dus een dood en een opstanding.
"After its resurrection in the underworld, the shade of Osiris visits Isis and in consequence thereof she gives birth to another son, as it were, by a Holy Ghost, for she knew no living man. This child is called Harpocrates and Plutarch says of him that he 'came into the world before his time, and lame in his lower limbs.' Harpocrates is usually depicted as a nude figure, his head adorned with a single curling lock of hair on the right side, this being with the Egyptians a symbol of youth or adolescence. He is sometimes depicted with an elaborate plumed headdress or wearing the double crown of the northern and southern empires. His finger is placed to his lips which Plutarch interprets as a gesture symbolic of his childish and helpless state. The Greeks and Romans, however, considered this gesture to be a symbol for silence [William Cooper: or secrecy] and from this has arisen the custom of placing the finger to the lips as a motion for quietness and secrecy [William Cooper: and we do it today]. Statues of the god Harpocrates were placed at the entrances to temples and sacred retreats where the dramas of the Mysteries were performed as a sign that silence and secrecy should be observed in the holy places and that all Initiates were bound by vows of discretion. Harpocrates is [also] sometimes shown standing, and another times he is depicted seated on a blossom of a lotus [William Cooper: (laughs) just like Buddha]. Although he is usually figured with childish immaturity of body, the imperfection of his lower limbs, as described by Plutarch, is not apparent in any of the Egyptian drawings. It, therefore, seems that the statements concerning this deformity should be more carefully examined. Samuel Squire, whose translation of Plutarch's Isis and Osiris, made in 1744, is still the most often quoted by Egyptologists, [well it] states definitely, 'lame in his lower limbs.' G.R.S. Mead translated the same essay much later and gives a slightly different rendering of Plutarch's words. Mr. Mead says: "weak in his limbs from below upwards.' This difference in wording, though slight, may have an unexpected significance.
"[Zie je,] er is wat algemene informatie in Synesius' verhandeling over de Voorzienigheid die hierin zou moeten worden opgenomen... Osiriaans epos. Synesius is van mening dat Osiris moet worden beschouwd als een historische koning wiens vader, overstijgend in wijsheid, zijn welwillende zoon onderwees in alle geheimen van de goddelijke wetenschap van de overheid. Synesius wordt tot deze conclusie gedreven door een verlangen om alle speculatie binnen de sfeer van het redelijke te houden. De platonistische bisschop lijkt veel van zijn verslag te hebben afgeleid van afkomst die vreemd is aan de verhandeling van Plutarchus, of mogelijk interpreteerde hij de beperkingen die door zijn geloften werden opgelegd anders. Synesius... een voorzichtige en gewetensvolle auteur, op zijn hoede voor mythen en fabels, en met een echt Platonische conservatiefheid in zijn omgang met onderwerpen, maar Synesius was zonder twijfel een diep religieus filosoof en een ingewijde van heidense mysteriën voorafgaand aan zijn bekering tot het christelijk geloof [William Cooper: en daarom kan de ware betekenis van de fabel verborgen zijn]. Thomas Taylor is van mening dat de verhandeling Over de voorzienigheid werd geschreven toen Synesius nog een votary was van heidense mysteriën. [Nu,] als dat zo is, is het schrijven onbevooroordeeld en betrouwbaar en geeft het een eerlijk beeld van de mystieke tradities van de Egyptenaren, geïnterpreteerd in termen van platonische metafysica.
[William Cooper]: Maar alleen het exoterische zou door het profane gezien mogen worden. "Synesius voegt in zijn verhaal een aanzienlijke beschrijving toe van de verschillende [*noot: boek zegt deugdzaam] karakters van Osiris, die hij scherp contrasteert met de ondeugdelijke aard van Typhon. Hij legt ook in detail het proces van verkiezing uit waarmee Osiris op de troon van Egypte kwam. De verkiezingsceremonie, zoals beschreven door Synesius, is blijkbaar zelf een fragment van een geheim ritueel met betrekking tot de installatie van een hiërofant van de mysteriën. Vervolgens krijgt Osiris van zijn vader een uitgebreid proefschrift in het Platonische temperament over de relatieve macht van goed en kwaad waarin hij volledig wordt gewaarschuwd voor de machinaties van Typhon. Misschien wel de belangrijkste zin in Synesius' verhandeling komt voor tijdens dit proefschrift. De vader van Osiris moet tegen zijn zoon zeggen: 'U bent ook ingewijd in die mysteriën waarin twee paar ogen zijn, en het is vereist dat het paar dat eronder is, gesloten wordt wanneer het paar dat boven hen is waarneemt, en wanneer het paar boven hen gesloten is, moeten degenen die eronder zijn, geopend worden.'
"[Nu], deze woorden hebben ongetwijfeld een geheimzinnige betekenis en zijn opgenomen in het verhaal dat de ware betekenis van de hele Osirische cyclus misschien niet volledig wordt verdoezeld."
[William Cooper]: En ik kan je vertellen dat de betekenis, mensen, is dat de ogen hierboven het exoterische zijn dat bedoeld is voor de buitenwereld, voor het profane, en de ogen eronder zijn het esoterische, bedoeld voor de ingewijde, de adept, alleen de priesters van de mysteriescholen.
Synesius beschrijft niet de dood van Osiris, maar meldt alleen zijn verbanning en definitief herstel van de troon. In het laatste deel van het verhaal wordt ook 'een zekere filosoof, die een vreemdeling was in Egypte' geïntroduceerd. Deze filosoof voorspelt de val van Typhon en is ooggetuige van de herbekroning van Osiris. Synesius zegt over deze filosoof: 'Ook hij leerde toen enkele bijzonderheden over Osiris die spoedig zouden gebeuren, en andere die op een grotere afstand van de tijd zouden plaatsvinden, namelijk wanneer de jongen Horus zou kiezen zoals zijn metgezel in de strijd een wolf in plaats van een leeuw. Maar wie de wolf is, is een heilige vertelling, die niet heilig is om te onthullen, zelfs niet in de vorm van een fabel.'"
[William Cooper]: Nou, de leeuw, weten we, is altijd van de stam Juda geweest.
"Dat is de verbazingwekkende traditie van de goede koning Osiris, het eerste slachtoffer, de eerste mummie en de eerste opstanding. Hij sterft en wordt wedergeboren in drie vormen. Ten eerste als god van de onderwereld waar hij heerst over de gerechtvaardigde doden; ten tweede, als de jongere Horus in wiens gedaante hij vecht voor zijn eigen eer; en ten derde, als Harpocrates, het stille kind. De laatste twee vormen worden beschouwd als incarnaties of belichamingen van zijn zelf, maar hij bestaat onafhankelijk van hen als de rechter van schaduwen en de heer van de opstanding.
[William Cooper]: Nu weten we dat Osiris ook bekend stond als de zon, en Horus stond bekend als het kind of de jonge Osiris, de jonge Horus, de baby Horus. Dus, nadat de zon in het westen onderging, toen het de volgende ochtend opkwam, was het opgestaan als de jonge Horus, en toen het door de lucht ging, werd het Osiris en vervolgens de oudere. Maar in de legendes is het anders, op verschillende tijdstippen, Osiris of Horus: Horus de jongere, Horus op zijn pieksterkte 's middags en Horus de oudere. Het is ook Osiris. Je ziet dus dat deze figuren zich vermengen in de legende, maar het heeft allemaal betekenis en het zal je allemaal in een later tijd duidelijk worden.
[William Cooper]: Nu, gewoon omdat je hier iets niet van begrijpt en je misschien een beetje verdwaald bent... Maak je geen zorgen, het komt samen. Mis geen woord van deze serie afleveringen van het Uur van de Tijd. Als je dat doet, kan ik je garanderen dat je er de rest van je leven spijt van zult hebben. We gaan nu stoppen, mensen. We moeten een pauze nemen. Ik kom direct na deze zeer korte pauze terug.
"Bijna alle schrijvers die een interpretatie van de Osirische cyclus proberen, nemen hun toevlucht tot Plutarchus. Het is schijnbaar nooit bij Egyptologen opgekomen dat deze aanstaande priester van Delphi de fabel opzettelijk zou hebben verward of verdraaid, of, zo niet, de aandacht van de lezer zeker zou hebben afgeleid van relevante naar irrelevante verklaringen. Bij het lezen van Plutarchus moet zeker rekening worden gehouden met twee factoren. Ten eerste was hij een ingewijde priester van de Mysteriën; hierover kan geen twijfel bestaan, want hij zegt zelf: 'Want de mystieke symbolen zijn ons die tot de Broederschap behoren welbekend.'"
[William Cooper]: In die tijd stond het bekend als de "Broederschap van de Slang", en degenen die de kennis van de Geheimen der Eeuwen bezaten, droegen het symbool van de slang op hun hoofdtooi. En in de Egyptische Hiërogliefen kun je de leden van de Mysteriereligie van Babylon in de hiërogliefen zien terwijl ze de slang vanaf de voorkant van hun voorhoofd droegen.
"Het zou duidelijk moeten zijn [voor iedereen] dat Plutarchus als ingewijde de geheime betekenis van de Osirische mythe niet zou hebben onthuld [William Cooper: en ik vond dat absoluut waar]. Geen man van zijn priesterlijke positie of filosofische geest, die de goden zo sterk vereerde dat hij zich aan hun dienst hechtte, zou zich schuldig hebben gemaakt aan de goddeloosheid van het ontheiligen van hun mysteriën [William Cooper: en hij zou zijn eed van geheimhouding niet hebben geschonden]. Bovendien, als zijn verhandeling daadwerkelijk een van de geheimen van de riten had onthuld, zou hij hoogstwaarschijnlijk jammerlijk zijn omgekomen of op zijn minst publiekelijk in ongenade zijn gevallen. Dit kwaad, dat niet op hem neerdaalt, moeten we veronderstellen dat zijn boek als onschuldig werd beschouwd en voor ons doel dus in ieder geval niet direct informatief...
"... De tweede factor, die haaks staat op de waarschijnlijkheid dat Plutarchus' interpretaties juist zijn, is de toestand van de Egyptische metafysica in de eerste eeuw na Christus. Als, zoals Budge beweert, de Egyptenaren zich al lang voor de christelijke jaartelling niet bewust waren van de betekenis van het woord 'Osiris', in welk verval waren de oude riten dan al vóór de Ptolemeïsche periode gevallen? [Nu] Plutarchus baseerde zijn verslagen op populaire tradities, ze waren zeer zeker onnauwkeurig en het is niet onmogelijk dat zelfs de priesters zelf voor het grootste deel onwetend waren van de oorsprong van hun leer. Uit de algemene literatuur die beschikbaar is over [William Cooper: deze Osirische cyclus en] de mysteriën moet niet worden afgeleid dat alle priesters zelf ingewijden van een hoge orde waren. Slechts een klein deel van hen heeft ooit daadwerkelijk de grotere geheimen van hun orde ontvangen; voor de rest leden ritus en ritueel [*opmerking: boek zeggen volstaan] [William Cooper: en het is hetzelfde vandaag]...
"... Democritus bracht een groot deel van zijn leven door in Egypte en van de priesters van die natie verzekerde hij zich van de basis voor zijn beroemde doctrine van atomen [William Cooper: dat klopt, mensen, atomen, A‐T-O-M‐S], een doctrine die tot op de dag van vandaag als een wetenschappelijk feit is bewaard gebleven. Van al deze verschillende filosofen die Egypte bezochten, zullen we een betere inschatting krijgen van de diepgang van het Egyptische leren dan zelfs van de Egyptische geschriften zelf.
[William Cooper]: Plato ging naar Egypte en werd ingewijd in de Mysteriën in de Grote Piramide, waar hij drie dagen en drie nachten in de sarcofaag lag waarin hem kennis werd bijgebracht die hij moest bewaken... beschermen. Hij beschrijft zijn inwijding in zijn geschriften. Ik stel voor dat u het leest.
"Als we het pragmatische standpunt mogen aannemen dat het wezen van de materie moet worden bepaald aan de hand van de gevolgen ervan, [dan] dan moeten we inderdaad de wijsheid van de Egyptenaren zeer vereren, want het lijkt erop dat de eerste van de gevolgen van die wijsheid de beschaving zelf is [William Cooper: daar kan niet aan worden getwijfeld]. Beschaving is geen fabel, noch is het een nageslacht van mythen, maar dat wat echt en substantieel is, getuigt van een diepe en superieure wijsheid die gedurende een lange periode moet hebben bestaan en vervolgens aan ten minste een paar bevoorrechten is meegedeeld, sinds het allereerste begin van de culturele impuls van de mens.
"[Nu] kunnen we ook het voorbeeld van Pythagoras nemen. Deze grote filosoof associeerde zich als jongeling, als we Iamblichus mogen toeschrijven, met Thales van Milete van wie hij een aanzienlijke kennis van de mysteriën verwierf. Thales, die in die tijd van hoge leeftijd en zwak lichaam was, verontschuldigde zich voor zijn onvolledige begrip van de heilige doctrines en drong er bij Pythagoras op aan om Egypte te bezoeken, het moederland van wijsheid [William Cooper: zoals het in die dagen werd genoemd]. Iamblichus schreef dat Thales bekende dat zijn eigen reputatie van wijsheid was afgeleid van de instructie van deze priesters; maar dat hij noch van nature, noch door oefening werd aangezet met die uitstekende voorrechten die zo zichtbaar in de persoon van Pythagoras werden getoond. Thales kondigde daarom vanuit al deze omstandigheden graag aan Pythagoras aan dat hij de wijste en de meest goddelijke van alle mensen zou worden, als hij zich met deze Egyptische priesters zou associëren. Iamblichus beschrijft vervolgens de reis die Pythagoras naar Egypte maakte, hoe hij onderweg werd ingewijd in de mysteriën van verschillende naties en uiteindelijk op zijn bestemming aankwam, door de Egyptische priesters met respect en genegenheid werd ontvangen. Hij ging enige tijd om met de Egyptische filosofen en nadat hij door zijn oprechtheid en toewijding had aangetoond dat hij het waard was om met de ingewijden om te gaan, werd hij eindelijk toegelaten tot de geheimen van hun orden.
"Hij bracht daarom," merkt Iamblichus op, "twee en twintig jaar door in Egypte en, in de adyta van tempels, astronomiserend en geometriziserend, en werd ingewijd, niet op een oppervlakkige of toevallige manier, in alle mysteriën van de goden."
"Pythagoras moet worden erkend als een van de eerste van die goddelijke mensen aan wie het ras schatplichtig is voor de principes van wetenschap, kunst en filosofie; en moeten we aannemen dat zo'n nobel intellect tweeëntwintig jaar lang fabelachtige schaduwen in Egyptische crypten zou kunnen nastreven? Als, zoals sommigen hebben beweerd, [dat] Osiris slechts de Nijl betekende, en Isis, de zwarte aarde die vruchtbaar werd door haar overstroming, zou zo'n fabel dan zo sterk de bewondering van Pythagoras hebben gestimuleerd dat hij een aantal jaren zou hebben doorgebracht in de assimilatie van het idee? [William Cooper: Ik denk het niet.] Of, nogmaals, zou hij deze grote tijd, de allerbeste jaren van zijn leven, hebben besteed aan het onthouden van de met mythen ingelegde geschiedenis van een oude koning die in een afgelegen periode in Egypte heeft geregeerd en wiens geheugen voldoende lijkt om een enorme beschaving gedurende ongeveer 6.000 jaar te inspireren?
[William Cooper]: Trouwens, dat is het exacte aantal jaren in de kalender van de Mysterieschool en van de vrijmetselaars.
"Of, om de zaak vanuit een van deze 'verklaringen' te benaderen, zou Pythagoras zichzelf een aantal jaren tegen de muren van Memphis hebben geslagen en zich volledig beloond voelen door met ingehouden adem door een of andere archi-magus te worden geïnformeerd dat Isis de hond is? [William Cooper: Ik denk het niet.]
"Het is niet onmogelijk dat Egypte in de loop van zijn lange en illustere geschiedenis [mensen,] vele meningen heeft bedacht met betrekking tot haar heilige mythen; maar geen enkele dergelijke verklaring heeft alleen betrekking gehad op Egypte, haar geschiedenissen, haar helden of haar landbouwproblemen, zouden illustere mannen uit alle delen van de wereld ertoe kunnen hebben gebracht haar te bezoeken op zoek naar essentiële wijsheid [William Cooper: waarvan de centrale kern de mythe is van Osiris, Isis en Horus, bekend als de Osirische cyclus].
"De Nijl betekende niets voor de Grieken die er weinig om gaven of hij opkwam of viel..."
[William Cooper]: Het niezen dat je op de achtergrond hoort, is mijn hond, Sugarbear, die me altijd vergezelt naar de studio om deze programma's te doen.
"... Niet Egypte, maar de umbo's van Delphi waren het centrum van hun universum [in Griekenland], en lokale fabels afgeleid van de tweeënveertig nomes van Egypte hadden nooit voor het dubbele rijk zijn illustere reputatie als beschermheer van alle geleerdheid, menselijk en goddelijk, kunnen winnen. We moeten dus dieper kijken..."
[William Cooper]: ... En kijk dieper wat we deden, mensen, en wat we vonden is geweldig. Want we ontdekten dat Osiris en Isis en Horus nooit bedoeld waren om echte mensen te zijn, of echte goden, of ruimtevaarders die uit een andere wereld kwamen. Helemaal niet. Zoals we in ons onderzoek hebben ontdekt, en zoals ik heb ontdekt in mijn meer dan twintig oneven jaren van onderzoek naar de mysteriescholen, zijn ze net als alle andere symbolen van de mysteriereligie voor het publiek, voor het profane. Zij zijn het exoterische, en je mag er van maken wat je wilt. De Adepten, de Ingewijden, de priesters... Het maakt ze niet uit welke interpretatie je de exoterische betekenis geeft. En het esoterische is zo totaal anders dan je misschien vermoedt dat het antwoord je zal verrassen.
[William Cooper]: Zie je, we kunnen niet misleid worden door het voor de hand liggende, en je kunt nooit misleid worden door het voor de hand liggende of zelfs het voor de hand liggende overwegen wanneer je naar een van de mysteriereligies of de geheime doctrine kijkt. En we kunnen ons niet laten misleiden door de duidelijke uitvluchten, de misleidingen, van deze oude priesters die hun arcana zo zorgvuldig verborgen hielden voor de niet-ingewijde wereld dat we, op dit late tijdstip, zelfs kunnen twijfelen aan het bestaan ervan. Maar nu, vandaag, bloeit het tot het punt dat het alle niveaus van onze samenleving controleert, leger en overheid. De onwetenden, de sheeple, zelfs onder de Egyptenaren, kunnen hun inspiratie ontlenen aan de processies en rituelen van de staatsgodsdienst, maar dat is alleen voor de sheeple. Want die grote filosofen die van ver kwamen, waren op zoek naar de hoogste vorm van menselijke kennis, de oude kunsten, de geheimen der eeuwen, en konden niet tevreden worden gesteld door zo'n uiterlijk vertoon. Als deze fabels slechts holle en niet-substantiële vormen waren geweest, zou Egypte de spot van de wijzen zijn geweest, die snel haar schijnvertoning zouden hebben ontmaskerd en haar ijdele pretentie tot een nederige staat zouden hebben gereduceerd. Maar dat gebeurde niet. Zie je, de ingewijden van haar Mysteriën die naar hun eigen land terugkeerden, voelden zich niet alleen meer dan terugbetaald voor hun gevaarlijke reizen en lange wakes, maar bovendien werden ze grondleggers van vooraanstaande denksystemen, verspreiders van nuttige kennis en in alle gevallen getuigden ze van een brede en diepe leer. En ze namen altijd een plan mee, een plan voor de ontplooiing van een wereld utopische regering, welk plan nog steeds bestaat en nog steeds in het geheim wordt uitgevoerd als de voltooiing van het Grote Werk.
"Diodorus beschrijft twee beroemde zuilen die in de buurt van Nysa in Arabië zijn opgericht, een voor Isis en de andere voor Osiris."
[William Cooper]: Onthoud nu dat Osiris en Isis nooit geleefd hebben. Het waren geen echte mensen en het waren nooit goden. Het zijn symbolen voor iets veel diepers. Dus, als je luistert naar de interpretaties van de inscripties op de kolommen, onthoud dat dan.
"De zuil aan Isis draagt deze inscriptie: 'Ik ben Isis, koningin van dit land. Ik werd geïnstrueerd door Mercurius. Niemand kan de wetten vernietigen die ik heb vastgesteld. Ik ben de oudste dochter van Saturnus, de oudste god. Ik ben de vrouw en zus van Osiris de koning. Ik maakte stervelingen voor het eerst het gebruik van tarwe bekend. Ik ben de moeder van Horus de koning. Ter ere van mij werd de stad Bubastis gebouwd. Verheug u, o Egypte, verheug u, land dat mij geboren heeft.'
De column aan Osiris droeg de volgende woorden: 'Ik ben Osiris de koning, die mijn legers naar alle delen van de wereld leidde, naar de dichtstbevolkte landen van India, het noorden, de Donau en de oceaan. Ik ben de oudste zoon van Saturnus; Ik ben geboren uit een schitterend en prachtig ei, en mijn substantie is van dezelfde aard als die waaruit licht bestaat. Er is geen plaats in het Universum waar ik niet ben verschenen, om mijn voordeel te schenken en mijn ontdekkingen bekend te maken.' [En] de rest van de inscriptie [natuurlijk,] werd vernietigd."
[William Cooper]: Nu, terwijl de inscriptie op de pilaar, of de obelisk, ter ere van Isis gesluierd kan zijn, is de inscriptie op de obelisk gewijd aan Osiris dat zeker niet. Hij 'werd geboren uit een schitterend en prachtig ei en de substantie ervan is van dezelfde aard als dat wat licht samenstelt. Er is geen plaats in het Universum waar ik niet ben verschenen.' Osiris was natuurlijk de zon.
"Bij het bestuderen van Plutarchus' verhandeling lijken de inleidende opmerkingen van bijzondere betekenis, maar [mensen] deze opmerkingen worden volledig genegeerd door Egyptologen die zich minachten om zich volledig te beperken tot de fabel die het grootste deel van het schrijven vormt. Als Plutarchus, door welk woord of symbool dan ook, zelfs maar een klein deel van het heilige mysterie openbaarde, dan is het te vinden in de volgende woorden: 'Want Isis betekent volgens de Griekse interpretatie van het woord kennis; net als de naam van haar beleden tegenstander Typhon, [betekent] onbeschaamdheid en trots, een naam die daarom buitengewoon goed is aangepast aan iemand, die vol onwetendheid en dwaling die heilige leer scheurt en verbergt, die de Godin verzamelt, samenstelt en overlevert aan hen die streven naar de meest volmaakte deelname van de goddelijke natuur.'
[William Cooper]: Nu, als je een scherp intellect hebt, kun je allemaal al het andere ontcijferen dat ik je ga vertellen in dit programma en waarschijnlijk de volgende in die korte alinea, en ik laat je daar over nadenken terwijl ik verder ga.
"Osiris, de zwarte god van de Nijl, moet worden beschouwd als de personificatie van een orde van leren, want Plutarchus identificeert hem onomstotelijk met de heilige leer, of de mysterietraditie."
[William Cooper]: Nu, onthoud, ik vertelde je dat Osiris het symbool van de zon is, maar de zon was het symbool van de kracht van de allesomvattende god van het universum. En later zul je leren dat het licht, of de zon, iets nog diepers vertegenwoordigt. Het vertegenwoordigt, beste luisteraars, [oerweten, de gave van het intellect. En waar mensen deze mythen kunnen lezen en denken dat deze mensen echt ergens de zon of een god aanbaden, vergissen ze zich. Want het ware doel van hun aanbidding is het intellect, en door het gebruik van dat intellect geloven zij dat de mens god zal worden.
Zoals Thoth de hele sfeer van kennis personifieert en het door zijn hulp was dat Osiris ontstond, zo belichaamt Osiris de geheime en heilige wijsheid die voorbehouden was aan degenen die bekwaam waren in de oude riten. Ongetwijfeld werd Osiris later verward met andere leden van dat enorme pantheon van godheden dat zich ontwikkelde in de decadente periode van de Egyptische religieuze cultuur, maar voor de uitverkorenen, [de ingewijde, de adept, de priester,] vertegenwoordigde hij tot het einde van het oerweten, die volkomen realisatie van de waarheid, onbezoedeld door intellect, onbegrensd door elke sterfelijke procedure, onbegrensd door de beperking van het denken. [Zie je], hij betekende niet alleen dat goddelijke één-met-het-één met het Absolute dat het einde is van alle verlichting, maar openbaarde door zijn leven, dood en opstanding de middelen waarmee het sterfelijk bewustzijn dat doel kon bereiken. [William Cooper: Onthoud nu, 'at-one‐ment.'] Zo wordt Osiris een dubbel symbool, zijnde op de eerste plaats de esoterische wijsheid, [William Cooper: esoterische mensen betekent 'verborgen', dus hij vertegenwoordigde in de eerste plaats de esoterische wijsheid] zelf, en in de tweede plaats de samengestelde orde van ingewijden door wie die traditie werd bestendigd [William Cooper: en nu beginnen we de sluier van de mysteriën te verwijderen]. De persoonlijkheid van Osiris typeert dus het instituut dat door de ouden werd opgericht om de doodse waarheden van de ziel te bestendigen. Het levende hoofd werd gekroond met de pluimen van wijsheid en kracht, de handen droegen de scepters van de drie werelden, maar het lichaam was gebonden met de mummiewikkels van de doden. Hier vinden we geest, het levende hoofd dat onlogisch verbonden is met de materie, het gemummificeerde lichaam. De ziel zat gevangen in de nauwe grenzen van het vlees. Eén ding [in mijn onderzoek] is zeker: Osiris vertegenwoordigde de Geheime Leer vóór die tijd dat het almachtige Woord [William Cooper: of het Verloren Woord van de Vrijmetselarij] verloren ging.
"Osiris is de eerste van de vijf kinderen van Nut..."
[William Cooper]: ... en hier begin je nog wat sluiers te scheiden waarachter het mysterie schuilt...
"... hij correspondeert daarom met de eerste van de vijf goddelijke koningen van China en de vijf exoterisch bekende Dhyana-Boeddha's van het lamaïsme. De vijf kinderen van Nut zijn de vijf continenten die op aarde zijn verschenen en de vijf rassen die deze continenten hebben bevolkt. Osiris is de primitieve openbaring van het eerste ras, maar omdat Isis op de vierde dag werd geboren, zien we dat deze traditie Egypte binnenkomt via de Atlantische Mysterieschool waarvan Isis het symbool is.
[William Cooper]: En je zult aan de basis van al deze dingen vinden: Atlantis. Francis Bacon schreef over Atlantis. Hitler geloofde in Atlantis. In dit land vestigden de vrijmetselaars de stad Atlanta als het nieuwe Atlantis. En dit alles zal voor jullie samenkomen. Het kostte me vele, vele, vele jaren van studie tot diep in de nacht en proberen dit te bespreken met andere mensen die geen idee hadden waar ik het over had. Dus het meeste werd 's avonds laat in eenzaamheid samengebracht, en toen ik mijn organisatie oprichtte die bekend staat als de Citizens Agency for Joint Intelligence [CAJI], begonnen vele anderen te helpen en stukjes en beetjes informatie te verstrekken. En we zijn erin geslaagd om mensen te infiltreren in de Lodge. We hebben leden in de Loge die ons voortdurend informatie geven; leden die we leerden hoe ze een eed moesten afleggen, zodat de eed van de vrijmetselarij niet bindend voor hen zou zijn. Je moet soms volgens de regels van de vijand spelen om de vijand te verslaan en we verslaan nu de vijanden.
"Uit de regering van Osiris halen we de volgende filosofische geschiedenis. [Ze geloven dat] er een tijd was, de Gouden Eeuw, waarin waarheid en wijsheid de aarde regeerden, en deze aristocratie van wijsheid was een welwillend despotisme [William Cooper: en dat is wat ze willen herstellen. Welwillend voor wie? (lacht) Dat is de vraag.] waarin de mensen door de ferme vriendelijke hand van de verlichte wijze tot een edelere staat van zijn werden gebracht. Dit was de goddelijke dynastie van de mythologische priester-koningen die gekwalificeerd waren om de mensheid te regeren door deugd, niet alleen door tijdelijke, maar door goddelijke eigenschappen. Via zijn priesters regeerde Osiris, vertegenwoordiger van de verborgen traditie, de hele wereld op grond van de perfectie die in die traditie huist.
Mis het morgenavond niet, mensen. Je bent nog niet eens aan je reis begonnen. Welterusten, en God zegene ieder van jullie.